Heb jij altijd gedroomd van een gezin? Of was het iets waar je vroeger (en misschien zelfs nu nog) helemaal niet mee bezig was? Ilse (37 jaar) droomde vroeger van een heel elftal. “Het leek me geweldig, zo’n klein legertje van kinderen. Ik ben zelf opgegroeid met één broer en ik vond het soms jammer dat hij niet met mij wilde spelen. Ik stelde me zo voor dat dit anders was geweest als mijn ouders meer kinderen hadden gekregen. Inmiddels begrijp ik mijn ouders volkomen. Meer kinderen is niet beter.”
Groot gezin
Ilse en haar man Rogier hebben één dochter: Shelly. “Ik heb echt ongelofelijk genoten van mijn zwangerschap. Ik was zo trots op mijn groeiende buik en ik vond het heel bijzonder om dat trappelende meisje te voelen. Rogier en ik droomden samen vaak van een groot gezin. We hadden ons zelfs voorgenomen om een jaar na mijn bevalling voor een tweede kindje te gaan. Dit veranderde na de geboorte van Shelly.”
Huilen
Vrij snel na de geboorte van Shelly, viel het op dat ze meer huilde dan andere kindjes. “Ze kon echt uren achter elkaar huilen, zonder dat daar een aanleiding voor was. Ik vond het allemaal zo heftig, dat ik mee steeds meer thuis terugtrok. Waar mijn vriendinnen gezellig met hun kindjes gingen wandelen en koffiedrinken, kwam ik de deur nauwelijks nog uit. Ik had er niet genoeg energie voor en ik was altijd bang dat Shelly een enorme huilbui zou krijgen. De huisarts gaf aan dat we pech hadden en rustig moesten blijven. Het huilen zou uiteindelijk vanzelf minder worden.”
Twijfel
De huisarts had gelijk. Als Shelly een jaar is, wordt het huilen langzaam minder. “Het is niet zo dat het van de een op de andere dag stopte, maar minder werd het zeker. Toch bleef ik het moederschap zwaar vinden. Shelly is nu vier jaar oud, maar nog steeds wordt ze regelmatig wakker ’s nachts. Ook vind ik het opvoeden niet makkelijk. Constant twijfel ik of ik het juiste doe. Lees ik haar voldoende voor, eet ze wel gezond, verwen ik haar niet te veel en kijkt ze niet te veel tv? Als ik naar de moeders om mij heen kijk, lijkt dat allemaal veel natuurlijker te gaan.”
Burn-out
Wat ook niet meehelpt, is dat Rogier al bijna een jaar thuiszit met een burn-out. “Hij gaat het werken binnenkort weer langzaam opbouwen. Maar thuis heb ik vrij weinig aan hem. Elke prikkel is te veel en hij kan dus eigenlijk niet alleen zijn met Shelly. Ook in het huishouden hoef ik niet veel van hem te verwachten. Het grootste deel van de dag ligt hij op de bank televisie te kijken. Het is voor ons en natuurlijk vooral voor hem heel vervelend.”
Geen tweede
Ilse ziet het helemaal niet zitten om nog een keer zwanger te worden. “Ik moet er niet aan denken. Natuurlijk had ik het anders voor me gezien, maar nu ik zelf moeder ben en merk hoe zwaar het allemaal is, wil ik het gewoon niet. Rogier en ik hebben er samen over gepraat en besloten dat we geen tweede kindje willen. Hier hebben we allebei vrede mee en het geeft een gevoel van rust. Het is goed zo.”
Zielig
Regelmatig krijgt Ilse vanuit haar omgeving vragen ‘wanneer de tweede komt’. “Dat vind ik dus echt heel irritant. Net als dat je bij een vrouw zonder kinderen niet zou moeten vragen wanneer ze kinderen krijgt, vind ik dat je dat ook niet moet doen bij iemand die al wel kinderen heeft. Het kan zo gevoelig liggen. Als ik antwoord dat wij het bij één kindje willen laten, krijg ik steevast de opmerking dat het zielig is voor Shelly. En dat als je een tweede hebt, alles makkelijker wordt met de eerste. Dat zal voor die andere mensen best zo zijn, maar voor ons voelt dat niet zo.”
Beter nadenken
Ilse denkt dat er meer mensen zijn die beter moeten nadenken voordat ze aan gezinsuitbreiding doen. “Ik ken zo veel ouders die een tweede, derde of zelfs vierde kindje krijgen ‘omdat het zo hoort’. Wie zegt dat dit zo is? Wie zegt dat ‘het plaatje’ pas compleet is bij twee of meer kinderen? Ik begrijp dat mensen zo’n plaatje in hun hoofd kunnen hebben, maar dat betekent niet dat je dat ook tot uitvoering moet brengen. Ik denk dat ouders veel meer moeten kijken naar wat ze aankunnen. En ook niet onbelangrijk; wat ze financieel kunnen dragen. Kinderen zijn niet gratis en in een dure tijd als deze zou ik wel drie keer nadenken voordat ik er nog een kindje bij zou nemen. Iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Maar extra kinderen krijgen ‘omdat het zo hoort’ of ‘omdat het anders zielig is voor de ander’, is naar mijn idee geen slim plan.”
Kinderen van Kato vieren kerst met vrienden: “Ik moet er elke dag om huilen”
Kerstmis is voor veel mensen een feest van lichtjes, lekker eten en samenzijn met familie. Kato is moeder van drie kinderen en is een échte kerst-liefhebber. Nu alle drie de kinderen op op zichzelf wonen, heeft Kato moeite om ze deze kerst naar huis te krijgen. “Ik ben bang dat ik het straks alleen met mijn man moet vieren. Dat zou ik heel verdrietig vinden.”
“Mijn man Jurriaan en ik wonen dit jaar exact dertig jaar in dit huis. En al dertig jaar vieren wij hier kerst met het hele gezin”, vertelt Kato. “Sinds dit jaar wonen alle drie de kinderen op kamers. Onze tweeling Lisa en Marlies hebben samen een appartement in Utrecht gevonden. Ze studeren hier al langer, maar konden steeds maar geen geschikte woonruimte vinden. Dat is ze afgelopen zomer gelukkig wel gelukt. Pieter, onze jongste, studeert in New York. We hebben hem sinds juli niet gezien en dat vind ik heel pittig.”