De geboorte van een kind is voor veel mensen één van de belangrijkste gebeurtenissen in hun leven. Van de eerste echo tot zwangerschapsclubjes: in de negen maanden van de zwangerschap gebeurt er een hoop in het leven van de nieuwe ouders. De bevalling is zowel een afsluiting als een nieuw begin. Heel bijzonder! Zo nu en dan hoor je dat de vader dit bijzondere moment mist. Denk bijvoorbeeld aan een vader die uit beeld is of een vader die wegens andere verplichtingen niet aanwezig kan zijn. Iemand die de bevalling van zijn eigen zoon miste, is de man van June: Sven. Afgelopen zomer werd hun eerste kindje geboren terwijl Sven thuis op de bank zat te gamen. June doet hier haar verhaal.
Stabiel
“Sven en ik zijn dit jaar precies tien jaar samen. Onze zoon was de kers op de taart”, vertelt June. “Ik wilde al langer kinderen, maar Sven twijfelde of hij wel een goede vader zou zijn. Zo nu en dan heeft Sven last van depressies en hij vroeg zich af of hij wel aan kinderen moest beginnen. De afgelopen jaren was hij erg stabiel en durfde het aan.”
Geen makkelijke periode
Het zwangerworden gaat niet snel. “Toen we begonnen was ik 39 jaar. Niet meer de jongste natuurlijk. Uiteindelijk heeft het ons twee jaar gekost om zwanger te raken. Geen makkelijke periode, maar uiteindelijk zijn we blij dat het is gelukt. Natuurlijk had ik liever eerder moeder willen worden, maar ik begreep ook dat Sven wilde wachten. Ik ben blij dat ik hem de tijd heb gegund. Onze zoon Alex is nu een half jaar oud en we genieten intens van het ouderschap.”
Bevalling gemist
Na de geboorte heeft June haar bevallingsverhaal wel honderd keer verteld. “En elke keer kan ik er weer om huilen. Eerst dacht ik dat het gewoon de hormonen waren, maar na een half jaar is het verdriet er nog steeds. Sven heeft namelijk de bevalling gemist. Hij was niet bij de geboorte van onze eerste zoon. Zoiets doet veel pijn. Ik had gehoopt dat dit wel weg zou gaan, maar ik merk dat het mij nog steeds erg bezighoudt.”
Flauwvallen
Veel mensen zijn benieuwd waarom Sven niet bij de bevalling aanwezig was. “Sven is extreem gevoelig voor het zien van bloed. Als hij ook maar een klein beetje bloed ziet of aan bloed denkt, valt hij al flauw en geeft daarna over. Deze aandoening heet hematofobie en als kind had hij hier al last van”, legt June uit. “Tijdens de zwangerschap hebben Sven en ik veel gesproken over de bevalling. Natuurlijk wilde hij er graag bij zijn, maar het was zijn angst dat hij steeds zou flauwvallen en dat ik mij dan niet volledig op mijn bevalling kon focussen.”
Uitvoerig gepraat
In eerste instantie is June verdrietig om het feit dat Sven niet bij de bevalling aanwezig wil zijn. “We hebben er veel uitvoering over gepraat. Ook met de verloskundige. Ze gaf aan dat het goed is dat we erover begonnen en ze nam uitgebreid de tijd om uit te leggen hoe een bevalling normaal gesproken verloopt. Toen Sven ook tijdens dit gesprek flauwviel, wist ik dat het beter was als hij niet bij de bevalling aanwezig zou zijn. Tijdens je bevalling wil je een bepaalde steun van de persoon naast je. Van Sven had ik die steun nooit kunnen krijgen.”
Volgende dag pas ontmoet
De moeder van June stond tijdens de geboorte aan de rand van het ziekenhuisbed. “Alex had in het vruchtwater gepoept en ik werd medisch. Uiteindelijk is hij met een knip en met behulp van een tang geboren. Het was een hele heftige bevalling en ik had Sven graag bij me gehad, maar ik snap ook dat hij dit waarschijnlijk helemaal niet aan had gekund. Terwijl ik verging van de pijn zat Sven thuis op de bank te gamen. Hij heeft Alex pas ontmoet toen mijn moeder ons de volgende dag thuisbracht.”
Kraamweek
Ook de kraamweek gaat niet vanzelf. “We hadden er niet echt bij stilgestaan dat ik nog lang zou bloeden. Als Sven ook maar één druppeltje bloed ziet, valt hij al flauw. Mijn kraamverbanden moest ik extra goed opruimen om te voorkomen dat hij er iets van zou zien en ook de hielprik heeft hij niet meegekregen. Onze lieve kraamhulp heeft mij in die eerste week zo goed bijgestaan. Ook op de momenten waarop ik verdrietig was omdat Sven niet bij de bevalling was.”
Verdriet
June begrijpt volkomen dat dit de enige oplossing was. “Toch vind ik het zo jammer dat hij de geboorte van onze zoon heeft gemist. Ik worstel daarnaast nog steeds behoorlijk met de heftige bevalling en dat kan ik niet met hem delen. Hij weet dat er een knip is gezet, maar hier uitgebreid over praten kan niet met hem. Hij valt dan weer flauw en moet overgeven. Ik wist natuurlijk waar ik aan begon toen we voor een kindje gingen, maar dat het zo veel impact op ons leven zou gaan hebben had ik mij niet gerealiseerd. Hem iets verwijten doe ik niet. Toch denk ik niet dat we nog voor een tweede kindje gaan.”
Foto door RODNAE Productions
Samantha: ‘Mijn dochter vraagt steeds of we gaan scheiden’
De relatie van Samantha en Ian begon als een sprookje; de twee leerden elkaar op de middelbare school kennen en werden onafscheidelijk. Een aantal jaar en een dochter verder, twijfelt Samantha aan hun relatie. Ze heeft steeds vaker ruzie met Ian. “Zo erg dat mijn dochter steeds vaker vraagt of we gaan scheiden…”
Smoorverliefd werd Samantha op de toen zestienjarige Ian die net uit Ierland was overgekomen. “De Nederlandse ouders van Ian werkten jaren voor een groot bedrijf in Ierland. Ian had een klein Iers accentje en daardoor viel ik als een blok voor hem. Ik was gelijk smoorverliefd en gelukkig Ian ook. We waren nog maar zestien toen we verkering kregen maar waren onafscheidelijk en ontdekten de wereld samen.” Studeren deden de twee in Utrecht en toen ze negentien jaar waren besloten ze te gaan samenwonen. Een heerlijke, onbezorgde, liefdevolle tijd brak aan. “En op mijn achtentwintigste werd ik zwanger en daarmee ging een al lang gekoesterde wens in vervulling. De baby zag ik als een soort bevestiging van onze prachtige relatie. Toen ik wist dat ik zwanger was, zijn we naar Bonaire gevlogen en in het bijzijn van onze ouders getrouwd. Een sprookje.”
Comments