Janna snapt er niks van. Ze is altijd bezig met voedsel en dan vooral goed en gezond voedsel. Ze eet nauwelijks vlees en suiker, maar veel groenten en fruit. Haar dochter Happy daarentegen lust geen fruit. Als kind al niet. “Je wil niet weten wat ik allemaal naar mijn hoofd krijg geslingerd. Ik kan er haast niet meer tegen.”
Het begon op het consultatiebureau al. Janna had een zware bevalling en nadat Happy was geboren belandde Janna op de intensive care. “Er was iets mis met de placenta en ik had inwendige bloedingen. Ik heb echt slecht gelegen en toen het weer beter met me ging en ik met Happy naar huis mocht nam ik me iets voor. Ik zou er alles aan doen om gezond te leven. Dat deed ik voor de geboorte van Happy niet echt. Toen kwam het regelmatig voor dat ik een pizza bestelde en koek en chocola had ik altijd in huis om me te troosten als ik me naar voelde. Dat had ik nodig want de vader van Happy verliet me zodra hij hoorde dat ik zwanger van hem was. Nooit meer gezien en dat zorgt voor onrust en verdriet.”
Gewoon fruit uit een potje joh
Toch zet Janna door als alleenstaande moeder en wil het allerbeste voor haar dochtertje. “Happy is zo’n cadeautje, daar doe ik alles voor. En ja, misschien verwen ik haar soms ook wel ietsje te veel maar ik vind dat ik dat kan rechtvaardigen.” Janna kan niet wachten tot Happy zes maanden is; want dan was het tijd voor haar eerste fruithapje. Ze verheugde zich erop en had zich voorgenomen niets uit een potje te geven maar lekker zelf fruit te pureren. “Maar zo leuk was het niet, want Happy vond het helemaal niet lekker. ‘Ja,’ zeiden vriendinnen dan, ‘dat verse fruit van jou is helemaal niet zoet genoeg. Je moet een potje kopen, dat vindt iedere baby lekker’. Dus dat deed ik, maar dat spuugde ze net zo hard uit.”
Over haar keeltje wrijven
Janna snapt er niks van en blijft het proberen maar baby Happy weigert ook maar een hap van een geprakte banaan of gepureerde aardbei te nemen. Omdat dwingen geen zin heeft, besluit Janna geen moeite meer te doen. “Komt vanzelf wel goed, dacht ik. Ik kan het moeilijk naar binnen persen en het leverde zoveel stress voor ons allebei op dat loslaten me beter leek.” Het consultatiebureau dacht daarover heel anders en vond dat Janna moest blijven proberen. Als het niet goedschiks ging, dan maar kwaadschiks. “Ik hoor dat mens nog zeggen: gewoon naar binnen proppen en haar mondje dichthouden. Je kunt over haar keeltje wrijven dan maakt ze vanzelf een slikbeweging.”
Wat een aanstelster
Wat Janna ook probeert, Happy weigert fruit te eten. Inmiddels is ze zeven jaar en ze wordt raar aangekeken als ze vertelt dat ze geen appels, peren, bananen en mandarijnen eet. “Je snapt dat niemand dat gelooft en dat iedereen daar iets van vindt. Kinderen uit haar groep vinden haar een aanstelster en een verwend kind en ouders vinden dat het mijn schuld is. Denken dat het mij niets doet dat mijn kind geen fruit eet. Nou ik kan je zeggen dat ik er wakker van lig. Want de vitaminen die in vruchten zitten zijn hartstikke belangrijk, dat weet iedereen.”
Honderdvijftig euro aan vitaminepillen
Om de vitaminetekorten aan te vullen, koopt Janna zich arm aan voedingssupplementen. Daarvoor gaat ze naar reformwinkels waar ze een godsvermogen betaalt voor de potjes met pillen. “Eerst kocht ik pillen bij goedkope drogisterijen en dan nog het liefst eigen merk, maar toen ik eens een reformwinkel binnenstapte werd me verteld dat dat weggegooid geld is. Dat die goedkope pillen nauwelijks effect hebben. De medewerkster nam de tijd voor me en stelde een plan voor Happy samen. Maandelijks ben ik honderdvijftig euro kwijt aan vitaminepillen. Als dat mijn dochter helpt, vind ik het goed.”
Verkeerd signaal
Maar het is een rib uit Janna’s lijf zeker nu alles zoveel duurder is geworden. “Mijn moeder verklaart me voor gek en vindt dat Happy verwend is. Dat ze zich niet zo moet aanstellen en gewoon een appel moet eten. Ja, makkelijk praten. Het lukt gewoon niet en Happy weigert fruit te eten.” De juffen op school spraken Janna erop aan dat ze toch echt fruit mee moest geven in het broodtrommeltje van haar dochter. Dat het ook geen goed voorbeeld voor de andere kindjes was. Natuurlijk snapt Janna dat, maar wat moet ze eraan doen? Op school wordt gehamerd op gezonde traktaties dus negen van de tien keer delen kinderen fruit uit. Wat Happy niet lust en daarvan wordt ze heel verdrietig.
Andere ouders hebben er maling aan
Het gekke vindt Janna dat zij wel rekening houdt met kinderen die bepaalde voedingsmiddelen niet mogen, maar dat andere ouders er maling aan hebben. “Als ik worstenbroodjes maak om te trakteren zorg ik ervoor dat ik ook halalworstjes heb zodat iedereen kan genieten van de traktatie. Het is dan wel een beetje zuur dat andere ouders dat niet doen.” Janna houdt haar hart vast want hoe ouder Happy wordt, hoe meer problemen het niet eten van fruit oplevert. “Hoe moet mijn kind zich verdedigen en wapenen? Ik weet het niet. Echt niet.”
Ken jij kinderen die geen fruit lusten? Wat doen hun ouders eraan? Heb je zelf een kindje dat fruit niet lekker vindt? Wat raad je Janna aan? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Pavel Danilyuk via Pexels