Ze durft het niet helemaal hardop te zeggen, maar Nicky zag best een beetje uit naar het moment dat haar zoon Bas zou gaan studeren. En dus op kamers zou gaan. “Nou niet dus. Bas vindt het prima bij mij Hotel Mama en wil thuis blijven wonen. Ik word er wanhopig van.”

Ga maar lekker op kamers

Met vlag en wimpel haalde Bas zijn vwo-diploma in één keer en werd hij aangenomen op de studie die hij wilde volgen. “Man, ik was zo blij voor hem. Hij heeft er hard voor geblokt en dat dat harde werken met een diploma is beloond, is top natuurlijk. Ik had internet al afgespeurd voor een kamer. Bas volgt een studie in Amsterdam en we wonen in Amstelveen. Goed te doen met openbaar vervoer en hij kan zelfs op de fiets erheen. Toch leek het me beter dat hij op eigen benen zou gaan staan.”

Thuis blijven wonen

Daar dacht Bas heel anders over. “Verbaasd keek hij me aan toen ik hem zei dat ik een leuke kamer had gevonden in de stad. Een oude studievriend van mij verhuurt kamers en wilde de huurprijs voor Bas omlaag schroeven zodat het een prima betaalbare woning betreft. Maar Bas was lang zo blij niet als ik: hij wil namelijk helemaal het huis niet uit. Waarom zou hij ook? Ik regel alles voor hem. Sinds zijn vader ons heeft verlaten zijn we met z’n tweetjes en we hebben het ook goed samen, maar ik denk dat het beter is dat hij uitvliegt en de wereld gaat verkennen. Zo hoort dat.”

Ben er klaar mee

Niet alleen dat haar zoon de wereld intrekt is een belangrijke reden dat Nicky haar zoon graag ziet vertrekken. “Ik wil mijn ruimte weer terug. Bas komt thuis wanneer het hem uitkomt, laat bijna nooit weten of hij mee-eet of niet en maakt een zootje van ons huis. Daar ben ik nu zo onder de hand wel klaar mee. Zeker nu ik weer een beetje aan het daten ben met mannen. Een nieuwe vriend zou leuk zijn, een man met wie ik lekker op pad kan, op de bank kan zitten en die kan blijven slapen. Nu voel ik me niet vrij en weet ik nooit wanneer Bas thuis kan komen.”

Je houdt toch van me?

Als Nicky het gesprek met haar 18-jarige zoon aangaat, blijkt dat hij het lekker makkelijk vindt om bij haar thuis te blijven wonen. “Mam, we hebben het toch leuk samen? En je houdt toch van me?, zei hij. Ja natuurlijk houd ik van hem, maar het is heel natuurlijk om je kind los te laten en te zien hoe hij uitvliegt. Zijn argument om bij mij te blijven wonen is dat hij geen geld wil uitgeven aan een kamer. Dat betekent namelijk dat hij een baantje moet zoeken en eigenlijk heeft hij daarin niet zo’n zin. Ik doe alles voor hem: ik kook, doe de was, ruim zijn kamer op en doe verder het huishouden. Hij komt ’s avonds laat thuis, eet alle kasten leeg en maakt er echt een puinhoop van. Dat ben ik zat.”

Harde moeder ben jij

Een vriendin van Nicky met wie ze gevalletje ‘zoon wil niet op kamers’, bespreekt, snapt het niet. “Mariska vindt dat ik juist blij moet zijn dat Bas nog zo graag bij me is, dat het heel bijzonder is dat kinderen het fijn vinden bij je. Ik vind het ongezond als ik mijn kind maar blijf pamperen en bovendien wil ik mijn eigen leven weer oppakken. Dat heb ik jaren stilgelegd voor mijn kind en nu is het weer mijn beurt. Mariska vindt mij daarin hard en egoïstisch. Misschien heeft ze daarin ook wel een beetje gelijk, maar ik wil mijn zoon ook klaarstomen voor het echte leven. Hij kan niet altijd bij zijn moeder blijven wonen en ik heb het idee dat hij het niet zo zeer doet om dat hij mij niet kan missen. Het bespaart hem veel geld als hij thuis blijft wonen.”

Nicky zit er mee en twijfelt. “Het liefst zie ik hem zo snel mogelijk zelfstandig worden, maar hier thuis gaat dat niet lukken. Is het gek als ik kostgeld ga vragen om hem te stimuleren een eigen huis te zoeken?”

Wat vind jij? Kan Nicky een bijdrage voor het huishouden vragen aan haar zoon als hij thuis blijft wonen? Is het een goed idee om ervoor te zorgen dat hij zelfstandig wordt? Of vind je haar net als Mariska hard en moet ze juist blij zijn dat haar kind nog zo graag bij haar woont? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Kampus Production

Jolie: “Ik geef mijn kind wél snoep en chips”

Op de basisschool van de kinderen van Jolie wordt in principe niet gesnoept. Daar kan ze zich nog wel bij neerleggen. Maar niet bij de reacties van vriendinnen en familie die haar bekritiseren omdat ze haar kinderen af en toe wel snoep of een zakje chips geeft. Zij heeft haar redenen om dit namelijk wél gewoon te doen… LEES HIER VERDER!