Ik lag samen met mijn vrienden in het gras voor het schoolgebouw. Uit het bovenste raampje joelde de leraar Engels dat we moesten komen. We bleven stoïcijns liggen en de leraar sloot zijn raam. De eerstvolgende les Engels waren we er weer. Over mij als spijbelende puber werd met geen woord gerept. Later verklaarde de leraar dat het toch niet zou aankomen in ons puberbrein.

Waarom bleef ik samen met mijn vrienden in het gras liggen en ondermijnde ik het gezag? Omdat ik vond dat dat best kon. Ik haalde goede cijfers voor Engels, het was prachtig weer en ik was toe aan even een uurtje niksen. Dus: waar maakt mijn mentor zich druk om en vindt-ie het nodig om mijn ouders te informeren over mijn spijbeluurtje? Nu, dertig jaar later, begrijp ik heel goed dat ik door mijn gedrag (ik ben ook eens opgebeld in de kroeg waar ik een uurtje spijbelen met mijn beste vriend doorbracht) het bloed onder volwassen nagels vandaan haalde, maar toen niet. Relax! Chill! Er vallen geen doden, dus geen paniek. Met terugwerkende kracht zeg ik: ‘sorry mensen. Sorry, sorry, sorry’.

Heel af en toe een leugentje

Nu ben ik moeder van twee pubers. De een zit in de tweede van het middelbaar, de ander in de vierde. Heel af en toe krijg ik wel eens een berichtje van school met de vraag waar een van mijn mannen uithangt. Zonder te informeren bij mijn zonen, geef ik een reden op voor afwezigheid. Omdat ik vind dat dat geoorloofd is, temeer daar mijn jongens eigenlijk altijd super braaf alle lessen volgen. Hebben ze van hun vader. Mijn schoolverhalen heb ik ze in kleuren en geuren verteld, ook als er hevige sancties op mijn spijbelgedrag volgden. Niet om ze bang te maken, maar gewoon om er geen heldenverhaal van te maken.

Dochter Anne heeft overal maling aan

Want de dochter van een van mijn vriendinnen is een spijbeldrama op eindeloze benen. Bijna dagelijks wordt een van mijn vriendinnen, laten we haar Saskia noemen, gebeld met de vraag waar Anne (niet haar echte naam) uithangt. Alles heeft Saskia geprobeerd om Anne in het schoolgebouw te houden, maar telkens faalt ze hopeloos. Saskia is de telefoontjes zat evenals de slechte cijfers van haar dochter. Anne gooit er met de pet naar, heeft maling aan haar moeder en het lerarenkorps en trekt haar eigen plan. De wanhoop is groot bij Saskia die haar dochter ziet mislukken en zonder papiertje school verlaat.

Is het te laat? Nee, zeker niet. Spijbelende dochters en zonen kun je weer in het gareel krijgen, mits je geduld, heel veel geduld, hebt. Het belangrijkste is om het gesprek gaande te houden. Vraag waarom je kind geen zin in school heeft of waarom het steeds maar wegblijft van allerlei lessen. Begin daarmee. En misschien heb je wat aan de volgende tips.

Waarom?

Vraag waarom je kind niet naar school gaat, waarom het systematisch spijbelt. Wordt je kind gepest, zijn de lessen te stom, makkelijk of te moeilijk? Achterhaal de reden van het spijbelen.

Wees niet bang voor een spijbelende puber

Ben je bang dat je kind door het spijbelgedrag van school wordt gestuurd? Niet doen. Laat die angst varen. Als het zover is, dan is het vroeg genoeg je daar zorgen over te maken. Laat je kind ook weten dat je je niet druk maakt of je kind misschien wel van school wordt gestuurd.

Bel school

Neem contact op met school, met de mentor van je kind. Overleg het spijbelgedrag en dring aan op een passende straf. Vuil van anderen prikken is niet zo’n goede, een verhaal schrijven over waarom ze spijbelen wel.

Praat met oma

Maar wat nou als het gedrag van de spijbelende puber, zoals bij Saskia’s dochter, echt uit de hand loopt? Misschien kun je een volwassene uit de buurt vragen eens te praten met je kind. Iemand die je kind vertrouwt, een persoon die je puber kent, maar niet in hetzelfde huis woont. Oma bijvoorbeeld, die misschien -net als ik later als ik oma ben- weet wat het is om sommige lessen te skippen, maar dusdanig spijbelde dat ze school wel met een diploma verliet.

Houd het luchtig

Een spijbelende puber kan het bloed onder je nagels vandaan halen, maar probeer het niet te zwaar op te nemen. Houd het luchtig, praat met je kind, vraag waarom het spijbelt en spreek vier spijbeluren per jaar af. Je kind mag vier keer per jaar een les laten schieten terwijl jij zorgt voor een alibi. Dreigen met huisarrest, geen internet meer of iets anders heeft geen zin. Je kind zal woest worden en geen woord meer met je willen wisselen. En niet met elkaar praten is het laatste wat je wilt.

Foto door Anastasiya Gepp via Pexels