Als moeder kom ik altijd graag met mijn kinderen op het consultatiebureau. Niet perse omdat het nou altijd zo’n leuke ervaring is, maar meer omdat ik het prettig vind dat ik weet dat er mensen met mij meekijken en dat er een plek is waar ik met mijn vragen terechtkan. Niet iedereen is er echter zo blij mee; het bureau wordt dan ook regelmatig het ‘consternatie-bureau’ genoemd. Iemand wie er op dit moment net zo over denkt, is Karina. Ze is moeder van Sem (2 jaar) en Jonas (4 jaar) en maakte iets heel vervelends mee.
Standaard afspraak
Een paar maanden geleden nam Karina haar baby Sem van één jaar mee naar het consultatiebureau. “Het was een standaard afspraak waarbij ze hem wilden opmeten, wegen, kijken naar zijn motorische ontwikkeling en het geven van een prik. Ik weet nog wel dat ik deze afspraken bij Jonas altijd heel spannend vond, maar bij een tweede kindje is het toch wat relaxter.” Karina is goed op tijd voor de afspraak, levert het groene boekje in bij de verpleegkundige en begint met het uitkleden van Sem. “Eigenlijk hoe het gewoon altijd gaat dus.”
Trotse moeder
Na een paar minuten wachten worden Karina en Sem door de verpleegkundige geroepen. “Het voelde meteen gek. De verpleegkundige had een zakelijke houding die anders was dan ik gewend was. Ze was niet onaardig, maar de warme en gezellige benadering die ik gewend was, was op dat moment ver te zoeken.” Het consult begint met de standaard vragen en testjes en er wordt gevraagd hoe het allemaal gaat thuis. “Thuis ging het erg goed. Sem ging steeds beter praten en trots vertelde ik over alle zinnetjes die hij al kon maken. Ook vond ik dat het goed ging met het tandenpoetsen en ik deelde mee dat Sem helemaal gestopt was met spenen en duimen. Daarnaast is hij sinds kort een hele goede eter. Ik was een trotse moeder!”
Slechte ervaring op consultatiebureau
De verpleegkundige was duidelijk verrast door de positieve berichten over Sem. “Wat fijn om te horen dat de dingen zo goed gaan. Als ik het zo hoor hebben de gesprekken met Veilig Thuis en de gezinscoach dus effect gehad”, zei de verpleegkundige. “Ik begreep er helemaal niks van. Wij hadden nooit met Veilig Thuis of een gezinscoach te maken gehad.”. Karina zegt dat ze geen idee heeft waar de verpleegkundige het over heeft. “De verpleegkundige vertelde toen over het vermoeden van huiselijk geweld bij ons thuis, de blauwe plekken bij de kinderen en het achterlopen in hun ontwikkeling. Ik wist werkelijk niet wat ik hoorde.”
Verkeerde dossier
Karina schrikt enorm en schiet meteen in de verdediging. “Ik zei dat wij een warm en stabiel gezin hebben waar nog nooit sprake is geweest van huiselijk geweld. Op dat moment voelde ik me zo klein en vernederd. Wat dacht deze vrouw wel niet?” De verpleegkundige kijkt in haar dossier en vraagt Karina of haar kind geen ‘Tom’ heet. “Nee, mijn kind heet niet Tom. Ze heten Sem en Jonas en worden niet geslagen”, heb ik toen gezegd. “Oh, oeps… Dan heb ik het verkeerde dossier voor me” zegt een rood-aangelopen verpleegkundige.
Foutje moet kunnen?
Even voelt Karina opluchting, maar al snel slaat het om in woede. “Dat is toch te gek voor woorden? Dat ze mijn kind verwisselt met een ander? We hebben bijna een kwartier over Sem zitten praten en ik hem meerdere keren zijn naam gezegd. Ze heeft duidelijk niet zitten opletten en dat neem ik haar best kwalijk. Een foutje moet kunnen, maar dit gaat wat mij betreft te ver.” Karina heeft naar aanleiding van de gebeurtenis verder geen contact meer gehad met het consultatiebureau. “Ik neem deze plek een stuk minder serieus nu.”
Afbeelding: Jonathan Borba on Unsplash