De supermarkt is een plek vol verleiding en het is voor de meeste mensen dan ook niet makkelijk om er doorheen te lopen, zónder een aantal impulsaankopen te doen. Als volwassene weet je dat de winkels zo zijn ingericht dat jij zo veel mogelijk spullen koopt. Kinderen realiseren zich dit nog niet en ze vallen dan ook keihard voor alle felgekleurde verpakkingen die op hun ooghoogte zijn uitgestald. Het gevolg? Het liefst zouden ze alles mee naar huis nemen. Dit kan natuurlijk niet. Helaas zijn de kinderen het hier niet altijd mee eens. Nadine gaat niet meer met haar zoontjes naar de supermarkt. De discussies in de supermarkt liepen zo hoog op dat ze haar zoontjes Kay (2 jaar) en Jim (4 jaar) niet meer meeneemt.

“Soms ben ik jaloers op moeders die gezellig met hun kinderen uit lunchen kunnen. Op social media zie ik maar wat vaak picture perfect gezinnetjes die fijn samen op pad zijn”, vertelt Nadine. “Bij ons is dat echt ondenkbaar; een etentje op het terras of een koffietje bij die hippe koffiebar. Onze jongens zitten vol energie en stilzitten is dan ook niet aan ze besteed. Binnen no time zetten ze de hele boel op stelten.”

Gillend door het restaurant

Nadine heeft het in het verleden zeker geprobeerd. “Gingen we bijvoorbeeld ‘gezellig’ ergens poffertjes eten op woensdagmiddag. Nou, bij ons was dat alles behalve gezellig. Kay zat alleen maar te huilen dat hij het niet lekker vond en Jim wilde de hele tijd van tafel. Omdat ik zo druk was het het troosten van Kay, had ik niet door dan Jim gillend rondjes door het restaurant rende. Ik schaamde me kapot, heb afgerekend en ben boos met ze naar huis gegaan.”

Niet meer met haar zoontjes naar supermarkt

Niet alleen een hapje eten doet Nadine niet meer met de kinderen erbij, ook naar de supermarkt neemt ze de jongens niet meer mee. “Ook hier is het meteen gedoe. Het begint al bij wie er in het kinderzitje van de winkelwagen mag zitten. We hadden de afspraak dat ze dit om de beurt mochten, maar daar gingen ze allebei niet mee akkoord. Als de eerste huilbui weer is gaan liggen, gaan we de winkel in. En hier is het vaak ook al snel weer raak… Steeds vaker verkopen ze ook allerlei speelgoed en knuffels bij ons in de supermarkt. En natuurlijk willen de jongens dat allemaal hebben. Ik probeer grenzen te stellen en zeg dat we daar niet voor zijn gekomen. De één zit dan schreeuwend in de winkelwagen, terwijl de ander huilend op de grond ligt.”

Niet meer mee

Nadine wil haar zoontjes niet alles geven waar ze om vragen en houdt voet bij stuk. “Doordat ik niet toegeef en de kinderen met lege handen naar huis gaan, blijven ze kwaad. Regelmatig zat ik met twee schreeuwende kinderen op de achterbank onderweg naar huis. Ik vind het echt ongelofelijk gênant wat zich daar in de winkel afspeelt. Na de laatste keer was ik het zat en ik besloot ze voorlopig niet meer mee te nemen naar de winkel.”

Grenzen

Het doen van de boodschappen in de supermarkt is nu een ontspannen bezigheid voor Nadine. “Ik ontwijk zo de confrontatie, maar tegelijkertijd ook het leermoment. Het valt me zwaar om iedere keer overal de in discussie te gaan. Ik ken moeders die hun kinderen alles geven waar ze om vragen en het op die manier gezellig houden. Zo’n moeder wil ik niet zijn en ik blijf dan ook bij de gestelde grenzen. Maar echt makkelijk wordt het daardoor niet.”

Makkelijk praten

De man van Nadine vindt dat ze de jongens weer mee moet nemen. “Hij vindt dat ze het gewoon moeten leren en zegt dat ik er zelf wat relaxter in moet staan. ‘Als jij wat minder gestresst bent, dan zijn zij ook een stuk makkelijker’, zegt hij dan. Hij heeft makkelijk praten, want hij gaat nooit alleen op stap met ze. Ik ben heel benieuwd hoe andere moeders dit oplossen. Blijven zij bij hun grens of doen ze soms ook waar de kinderen om vragen?”

Afbeelding: Tara Clark on Unsplash