In deze rubriek ‘Mijn eerste jaar als moeder’ laten we regelmatig een moeder aan het woord. Aan de hand van vijf vragen vertelt ze openhartig over haar zwangerschap en het eerste jaar als moeder. Het doel van deze rubriek is om een eerlijk en ongefilterd beeld te schetsen van hoe zo’n eerste jaar echt is. We bespreken niet alleen de mooie hoogtepunten, maar zeker ook de soms zeer uitdagende dieptepunten. Deze week hebben we een gesprek met Amanda (38 jaar), een moeder van twee jongens (geboren in 2009 en 2016) waarvan de jongste autisme en een verstandelijke beperking heeft en de oudste op het VWO zit. Mijn eerste jaar als moeder: “Mijn bevallingen zijn totaal niet vergelijkbaar”
Hoe heb je je zwangerschap ervaren?
“Ik heb twee keer een zwangerschap mogen meemaken en eigenlijk was het bij allebei totaal verschillend. Toen ik in verwachting raakte van de oudste was ik 22 jaar en woonde ik net anderhalf jaar op mezelf. Je kunt gerust zeggen dat het ook niet helemaal in de planning lag. We moesten op zoek naar andere woonruimte omdat we anti-kraak woonden en we kochten een appartement. Alles ging in een sneltreinvaart en omdat ik onvoldoende rust pakte zat ik toen ik 32 weken zwanger was thuis met bekkenklachten. Achteraf een geluk bij een ongeluk, omdat mijn moeder kort daarna een periode heel ziek is geweest en alles bijna niet meer mee had gemaakt. Stress alom zoals je wellicht begrijpt.
Toen ik in verwachting raakte van mijn tweede jongetje was ik bijna 30 en waren we in de periode ervoor bewust bezig met het zwanger worden. Mijn hele zwangerschap ervaarde ik heel bewust, mede omdat de oudste toen al 6 was en al behoorlijk ‘op eigen benen stond’. Het enige lastige vond ik dat ik vaak misselijk was en duizelig kon worden gedurende de eerste 20 weken. Verder liep het eigenlijk gewoon op rolletjes, wat ik erg fijn vond”.
Hoe verliep je bevalling?
“Mijn bevallingen zijn totaal niet vergelijkbaar, behalve dan dat de jongens allebei door middel van een keizersnede zijn geboren. Toen ik met alle stress en pijn in mijn lijf steeds dichterbij de uitgerekende datum kwam, kon ik niet wachten om te bevallen. Helaas dacht de kleine man (als ik het zeg moet ik bijna hardop lachen, want nu is hij inmiddels 1.80 cm met schoenmaat 46) daar anders over en bleef hij lekker zitten. Met 40+3 weken werd ik ’s nachts wakker om te plassen, dus ik klom uit bed. In het donker liep ik naar het toilet, tot ik ineens iets voelde knappen. Hierna voelde ik wat warms en dacht ik: yes, mijn vliezen zijn gebroken. Eenmaal met het licht aan zag ik dat het helaas een flinke bloeding betrof. De verloskundige werd gebeld en ik moest uiteindelijk met ingepakte tas naar het ziekenhuis. De dagen erna moest ik blijven en hing ik bijna voortdurend aan allerlei scans en andere apparatuur. Na het plaatsen van een ballon op maandagochtend werd uiteindelijk op dinsdagochtend vroeg onze zoon geboren. 24 uur (rug)weeën, een gefaalde tangverlossing en een al staand hoofd verder, dat wel…maar wat was ik meteen verliefd op hem!
Bevalling nummer 2 in januari 2016 verliep heel anders en een stuk rustiger. In overleg met de gynaecoloog besloten we te gaan voor een gentle sectio, omdat we het hele circus niet nog een keer wilden meemaken. ’s Ochtends melden in het ziekenhuis, uiteindelijk na een spoedje tussendoor (daar wachtte ik natuurlijk met liefde op, want ik was in 2009 ook een spoedgeval) werd het infuus geplaatst, de katheter en de ruggenprik en ‘gaan met die banaan’. Ik had dezelfde gynaecoloog als bij mijn eerste bevalling dus dat vond ik erg fijn. Ik mocht zelf mijn jongetje aanpakken en meteen was ik weer net zo verliefd als toen, toen ik dacht dat ik dood zou gaan. Gelukkig ben ik er nog en mag ik mezelf trotse moeder noemen van twee knappe kerels”.
Hoe was je kraamweek?
“Kraamweek nummer 1 liep natuurlijk heel anders dan dat ik hoopte. Deze begon in het ziekenhuis en ik lag er gewoon af door de heftige bevalling, pijn aan de keizersnede wond en alle indrukken. Het was zo erg dat ik helemaal niet kon genieten van alles. Ik kon eigenlijk gewoon letterlijk helemaal niets. Eenmaal thuis begon ons nieuwe leven mét baby en heel eerlijk, dat viel me best wel tegen. Als gediplomeerd pedagogisch medewerker dacht ik dat ‘m wel even zou rocken, maar geloof me, dat is met een eigen baby na zo’n pittige bevalling echt niet zo. Onze eerste kraamhulp hamerde zo op borstvoeding, wat ik niet wilde omdat het gewoon niet lukte, dat we uiteindelijk een andere hebben laten komen. Volgens haar kwam het wellicht wel doordat ‘de band met de kleine misschien nog niet zo sterk was, door de manier waarop mijn bevalling was gegaan’. Mijn partner heeft haar verzocht om via de deur te vertrekken, maar van mij had ze ook via het raam kunnen gaan. Grapje natuurlijk, maar ik was er zo door geraakt, door deze opmerking, dat ik het bijna ging geloven. Onzin natuurlijk, want je kind is je kind!
Kraamweek 2, in 2016 was heel anders. Een vriendin kwam kramen en we hebben een heerlijk relaxte week gehad. Natuurlijk lag ik eerst in het ziekenhuis, maar na 1,5 dag mocht ik naar huis. Ik voelde me aanzienlijk beter dan bij de eerste keer en kon zelfs al zelfstandig douchen en mijn eigen kindje verschonen en omkleden. Trots als een pauw liep ik na 4 dagen ook al achter de kinderwagen met een bijna 7 jarige naast me. 8 dagen na de bevalling organiseerde ik een kinderfeestje inclusief zelfgemaakte hapjes voor hem bij ons thuis”.
Hoe kijk je terug op het eerste jaar als moeder?
“Iedereen doet maar wat! Ja, werkelijk waar, iedereen doet maar wat. Alle opvoedboeken die er op de markt zijn kun je aan de kant kieperen want jouw kind doet het toch lekker op zijn of haar manier. En ontwikkelen doen ze ook op hun eigen tempo, die ervaring hebben we ook. Waar onze oudste op het VWO zit, heeft onze jongste diagnose autisme en een verstandelijke beperking. Dit heeft wel wat voeten in de aarde zo nu en dan, maar ik geloof dat we hebben gekregen wat we aankunnen. Mijn eerste jaar als moeder vond ik verwarrend, want jeetje, je hebt ‘ineens’ een baby waar je voor moet zorgen en die niet om 18.30 uur wordt opgehaald. Op tijd een natje en een droogje geven, nooit vergeten mee te nemen als je de deur uitgaat en dan ook nog eens die beroerde nachten zo nu en dan. Nou, ik vond het wel wat hoor, jeetje! Dat is met een tweede keer ‘je eerste jaar als moeder’ meemaken toch wel anders. Hoewel het altijd anders gaat zijn de globale lijnen wel hetzelfde. Het belangrijkste is dat je jezelf ook in de gaten houdt en jezelf zo nu en dan ook eens even wat rust gunt”.
Wat voor advies wil je aanstaande en kersverse moeders meegeven?
“Doe wat goed voelt en laat je door niets of niemand wijsmaken dat dit niet de juiste manier is. JIJ weet als geen ander wat jouw kindje nodig heeft. En alle voorbereidingen op een bevalling zijn voor je gemoedsrust fijn, maar onthoud dat het ook altijd ineens anders kan gaan. Hoe het ook zij, jij gaat hem rocken, maar dan wel op je eigen manier! En als de kleine er eenmaal is, dan komt het ook goed. En zo niet, dan toch! You can do it!”.
Afbeelding: eigen archief
